„Jędruś Waksmundzki z Ostrowska

Załozył ón śkołe, piersóm śkołe na świecie cyli na Podholu. Śkoła powstała na Wyźnim Zorębku, między Łopusną a Turbaczem. He, bracie! Ale dostać sie do tyj śkoły nie było łatwo. A wytrzimać, jesce trudniej! Pirsy rok obowiązywało: śłuchanie i górolski toniec. Cymu śłuchanie? Cymu górolski tóniec?
Tymu śłuchanie, coby sie nikt głupio nie pytoł. Ludzie sie pytajóm, ale głupio. Na ten przykłod, idzies drógóm a ludziska pytajóm: „idziecie ta?” No, co sie pyto, kie widzi… Jedruś Waksmundzki seł roz nad wode z wędką. Jakiś głuptok się go pyto: „Kaz to idziecie?” A ón na to: „Moze sie mnie jesce spytos, po co?” tak ze w tyj skole na Zorębku uceń mioł prawo się spytać dopiero po roku nauki. Jak się dobrze spytoł, to go ostawiali, a jak źle, to seł w pierony…”
Józef Tischner ” Historia filozofii po góralsku”

Continue reading » FAQ (czytaj FAK!!!) – czyli – co się wściekasz?! (lub najczęściej zadawane pytania…)

Książki były moimi przyjaciółmi od zawsze. Czytałem na przerwach w szkole, w czasie jedzenia w domu, przed snem, zamiast snu, zaraz po przebudzeniu… W autobusie, tramwaju, nawet idąc przez miasto… Na wagarach (zdarzało mi się iść na wagary, żeby doczytać jakiś ciekawszy rozdział)… W podróży… I najbardziej lubię te analogowe, niewygodne, duże, papierowe, szeleszczące, pachnące farba drukarską i kurzem… Nie potrafię przestawić się na e-booki, jeszcze nie, ale mogę kiedyś dorosnę do tego.

Continue reading » Lektury obowiązkowe…

UWAGA! KONKURS NA FEJSBUKOWYM PROFILU „NOMADIC LIFE” !!!

W kilku żołnierskich słowach (dla zachęty lub zniechęcenia…)

Zaczniemy od najfajnieszych, czyli od nagród…
Pierwszą nagrodą jest udział w konnej wyprawie w Armenii, jesienią 2019 roku. W magicznych górach na południe od Jeziora Sevan. Kilka migawek z zeszłorocznej wyprawy znajdziecie tutaj:
https://www.youtube.com/watch?v=MlDVjZ5OpnE&t=17s
https://www.youtube.com/watch?v=4oW0Zx-fm-c

Drugą nagrodą jest czaprak z naturalnego filcu, wykonany ręcznie na moje zamówienie na Kaukazie (używam tych czapraków od lat i innych nie chcę)

Trzecią nagrodą jest nóż Opinel z własnoręcznie uszytą skórzaną pochwą – mały ostry skurczybyk, niezastąpiony na co dzień, na każdej wyprawie, nawet na plac po jarzynkę do rosołu 😀 (ja z Opinelem nie rozstaję się na krok od ponad dwudziestu lat)

Poza tym koszulki Nomadic Life, trochę skórzanych drobiazgów własnoręcznie wykonanych w długie zimowe wieczory, w przerwach między planowaniem kolejnych ciekawych wypraw – breloczki, smycze Nomadic Life itp…

Co trzeba zrobić, aby wystartować w konkursie? To proste:

1. Spośród swoich różnych zdjęć z wypraw, terenów, wizyt w stani i nie tylko – wybrać i zamieścić w komentarzu pod postem konkursowym fotografię o tematyce: „Konie. Wolność. Przygoda”
Czekam na wasze pomysły!

2. Polubienie profilu Nomadic Life (hmm, jeszcze tego nie zrobiliście?…) :

3. Polubienie profilu biura podróży Eko-tourist (wraz z nimi organizuje moje wyprawy – od lat dbają o Wasze bezpieczeństwo i komfort 😀)

4. Polubienie postu z informacją o konkursie na stronie Nomadic Life (tego postu 😀 )

5. Udostępnienie postu o konkursie na osi czasu na swoim profilu Facebook

i tyle… 😀

Szczegóły dotyczące konkursu znajdziecie w Regulaminie w zakładce NOTATKI
https://www.facebook.com/notes/nomadic-life/regulamin-konkursu-armenia-konno-z-nomadic-life/1988969397818191/

Konkurs trwa od 30 stycznia do 8 marca 2019

Zapraszam do wspólnej zabawy

Zawsze mam problem z napisaniem terminarza wypraw na kolejny rok. Nie dlatego, że nie umiem czytać kalendarza albo nie radzę sobie z cyferkami itd. Po prostu mam za dużo pomysłów, za dużo pragnień i za dużo możliwości… Kupuję kalendarz, kseruję strony z zestawieniem rocznym, sklejam je w jeden ciąg. Takich czystych „matryc” muszę przygotowywać od razu kilka, bo zawsze po nich bazgrzę i po chwili intensywnego „projektowania” plany stają się nieczytelne. Jestem wzrokowcem, muszę widzieć ten rok cały, jak na dłoni. Miesiące ustawione są w słupkach, dni w linijkach, całość na długim kawałku papieru. Mam do dyspozycji rok, trzysta sześćdziesiąt kilka dni… Siadam i zaczynam projektować, myśleć  jak ten rok wykorzystać. Zimowe prezentacje, festiwale podróżnicze, o szlag – ferie dzieciaków, zapomniałem… Wiosna – co wiosną, pewnie Iran. Późna wiosna – Waszlowani. Na Armenie jeszcze za wcześnie, Armenia od połowy maja….

Continue reading » Terminarz na sezon 2019 – szkic …

Lubię planować swoje wyjazdy – zastanawiać się, rozważać, wybierać itd. Nie lubię się przy tym spieszyć – jak mnie ktoś ciśnie, od razu odechciewa mi się myśleć, robię „po łebkach” – żeby mieć spokój, żeby się w końcu odczepili i tak dalej… A nie daj Bóg ktoś mnie ciśnie z zegarkiem w ręku, każe rozpisać dokładnie plan, że kiedy śniadanie, a kiedy obiad, a kiedy zajęcia w podgrupach, kiedy zwiedzanie i jaka będzie trasa w Tbilisi – wtedy tracę serce do tej roboty i żałuję, że się w ogóle za to zabierałem.

Continue reading » Prosto z dojrzewalni pomysłów – lato 2017, Gruzja…

Książki ukształtowały moją osobowość – to one są winne temu, że nie mogę usiedzieć w miejscu. Dawniej każdą chwilę wykorzystywałem na lekturę – rano, wieczorem, przy jedzeniu, w szkole (nawet w czasie lekcji), w autobusie, idąc chodnikiem itd … Bardzo lubiłem czytać pamiętniki, szczególnie podróżników i żołnierzy. Nie tylko dlatego, że są źródłami subiektywnych informacji o czasach w których powstawały. Przede wszystkim uwielbiam te drobne niuanse w opisach, didaskalia, dygresje, drobiazgi. Po kilku zdaniach już można się domyślać kim był autor, czym się interesował, z jakiej perspektywy spoglądał na świat.
Czytając pamiętniki zwracam szczególną uwagę na opisy dotyczące ludzi, kultury i (oczywiście) koni. Zainteresowanie rasą kabardyńską odkryło przede mną nowe źródła – pamiętniki z czasów wojen kaukaskich. Jeden z nich chciałbym Wam przedstawić na początek – bardzo szczególny, osobisty, wręcz intymny…

Continue reading » „Шы” znaczy brat… i koń… – czyli kilka słów o koniach kaukaskich (cz.2) – i nie tylko…

Czyścimy konie przed rajdem, za chwilę będziemy siodłać. Rutyna, dzień jak co dzień. Sprawdzam sierść Nalczika, czy dobrze wyczyszczony, czy nie ma sklejek, jakiejś słomki czy grudki błota pod siodłem albo popręgiem. Wrzucam na grzbiet wełniany koc, układam, wygładzam. Przynoszę siodło… Jeśli ktoś u mnie nigdy jeszcze nie jeździł, zazwyczaj wtedy zadaje to pytanie, wypowiadane z nutą niedowierzania:
– co TO jest?
Wyjaśniam:
– TO jest kulbaka kawalerii Stanów Zjednoczonych, oryginalny McClellan model 1904.  

Continue reading » McClellan – czyli ile godzin wysiedzieć można na kawałku drewna…

Wiele słów wypowiedziano na temat kaukaskich koni, w  internecie można znaleźć sporo sprzecznych opinii. Z jednej strony – konie idealne, bez skazy, bez wad – superhero końskiego świata. Z drugiej zaś fala hejtu – szalone, nie do zatrzymania, nieposłuszne, brzydkie (wady postawy), prymitywne itd. Nawet nie próbuję wbić się w dyskusję, wiele z tych opinii wypowiadanych jest po jednym kontakcie z tymi końmi lub dotyczy tylko jednego egzemplarza, więc trudno mówić o kwestiach racji (lub braku)… Postaram się tutaj opisać troszkę moich prywatnych przemyśleń w oparciu o lekturę źródeł historycznych, obserwacje i opinie hodowców z Kaukazu, a przede wszystkim własne doświadczenia z końmi kabardyńskimi,  gruzińskimi i azerbejdzańskimi.

Continue reading » „Шы” znaczy brat… i koń… – czyli kilka słów o koniach kaukaskich (cz.1)

Najczęściej zadawane pytania przed rajdem to: ” A na czym będziemy jeździć?…”, „Jakich siodeł używają na Kaukazie?…”, „A ile godzin będziemy jeździć, bo wie Pan…. nie wiem czy wytrzymam cały dzień w siodle?…” itp. Generalnie chodzi o to, czy obetrze nam się dupsko, czy nie. W kilku słowach opiszę siodła używane ogólnie w tej części świata.

Continue reading » Kaukaskie siodła

Lubię jesień. Chociaż…, jak się zastanowić, to nie do końca, bo czasem mnie denerwuje. Trudno mi się pogodzić z odejściem lata – słońca, ciepła i długiego dnia. Brakuje mi spania pod chmurką, swobody, nocnych ognisk i luzu.  Wkurza mnie, że dzień jest coraz krótszy, że wieje chłodem i wilgocią jak z rodzinnej krypty, jest ponuro i pewnie znowu tej zimy, kurde, nie będzie śniegu. Brodzenie w kaloszach po kałużach błota zdecydowanie nie jest moim sportem. Czyszczenie koni z ziemnej mazi – też nie. No więc co mi się w tej jesieni podoba, co rekompensuje te wszystkie niedogodności, dlaczego w pierwszym odruchu napisałem „lubię jesień”? Przede wszystkim światło – miękkie, plastyczne, ciepłe. Kolory – pełna paleta czerwieni, sepii, żółci, brązów i zgniłych zieleni. Można się napawać widokiem, chłonąć okiem, spokojnie kontemplować  – po prostu jesienią świat wygląda inaczej…

Continue reading » Jesienne Waszlowani